17 Ağustos 1999 Unutmadık.Nur İçinde Yatın. | Hiç yorum yok:

17 AĞUSTOS 1999 DEPREMİNDE VEFAT EDEN 17.480  (RESMİ OLMAYAN VERİLERE GÖRE 50.000)  KİŞİYE YÜCE ALLAH'TAN BOL RAHMET DİLİYORUM. YATTIKLARI YERLERDE NUR İÇİNDE YATSINLAR MEKANLARI CENNET OLSUN İNŞALLAH Bu selaları da onların ruhlarına gönderiyorum.

17 Ağustos Depremi

Yedi nokta dörttür deprem şiddeti

Geceyi ikiye böldü bu deprem

İstanbul Sakarya Bursa İzmit i

Marmara yı sanki deldi bu deprem

Gürültüyle bomba gibi patladı

Binaları beşik gibi salladı

Köprüler yıkıldı yollar çatladı

Bir gecede canlar aldı bu deprem

Depremin şiddeti gece duyuldu

Ana kalktı çocuğuna sarıldı

Kaçamadı bir köşeye yığıldı

Bebeğimi gece çaldı bu deprem

Enkazların altı hep insan dolu

Vücutları ezik kırılmış kolu

Kimi imdat diyor kurtarın beni

İnsanlara mezar oldu bu deprem

Sardı yurdumuzu acı felaket

Vatan kan ağlıyor bütün memleket

Yetişti imdada askerle millet

Başımızı derde saldı bu deprem

Tuncay feryat eder dayanmaz yürek

Enkazın altında yatıyor bebek

Anaları yavrum,yavrum diyerek

İçimizde acı kaldı bu deprem

17.08.1999

Tuncay AKDENİZ

Deprem

Hayvanlar kaçışmakta,köpekler ulumakta

Korkunç bir hareket başlar daha sonra toprakta.

Gözleri kapatıp açıncaya kadar

Toprak yarılmış,yıkılmış,çatlamış binalar.

Enkaz olmuş şu evde nice günler yaşandı

O aile defteri ebediyen kapandı.

Bir başka enkaz altında çocuk ağlıyor

Çaresiz babası yüreğini dağlıyor.

Herkes birbirine yardım etme telaşı içinde

Ailesi tam olanlar yaşama sevincinde

Mal,mülk mü  gelir akla can derdine düşülmüş

Bebeğine bir anne son ümitle bükülmüş.

Hangi hareket sebep bilmem bu felakete

Mümkün değil görüp te kapılmamak dehşete..

Her biri ayrı biçimde tatmışlar ölümü

Belki deprem kıyametın sadece bir bölümü.

Orhan Afacan

Gurbette Kazmışlar Mezarımı Anne

Sattım köydeki bağımı bahçemi ineğimi Gidip şehre kurdum tüneğimi Vicdansızca kırk yıllık emeğimi Yutarken kazmışlar mezarımı anne Malzemeden çalarak yapmışlar yapıyı Çürük duvara takmışlar çelik kapıyı Temelsiz binaya görkemli çatıyı Kurarken kazmışlar mezarımı anne Para hırsı kör etmiş gözlerini Yeminleri örtmüş yalan sözlerini Bizler den o şeytan yüzlerini Gizlerken kazmışlar mezarımı anne Yüreklerimize ateşler saçmayı Hiç sarılmayacak yaralar açmayı Köşeye sıkışınca bırakıp kaçmayı Planlarken kazmışlar mezarımı anne Kara görünce garibin bahtını Allah’a emanet kurmuşlar tahtını Oy sevdasına onca imar affını Çıkarırken kazmışlar mezarımı anne Vurdular vurgunu buldular neşeyi Kısa zamanda döndüler köşeyi Binlerce ruhsata gözü kapalı kaşeyi Basarken kazmışlar mezarımı anne Güvendik inandık millet rehberine Kalemi ellerine verdik parayı ceplerine Kapkara yazıları tarih defterine Yazarken kazmışlar mezarımı anne Halkın başına çorap ören örene Garibin defterini düren dürene Yıllarca haksızlığı duyup görene Sus derken kazmışlar mezarımı anne Üzerime beton duvarlar döküldü Toz duman doldu ciğerlerim söküldü Yavrular yetim kaldı boyunlar büküldü Gurbete kazmışlar mezarımı anne Kepçelerle kefensiz götürdüler Kokutup abdestsiz yatırdılar Boşuna bu feryatlar bu patırtılar Çok önceden kazmışlar mezarımı anne Ölen ölür kalan devam aynı oyuna Zarar getirir mi hiç huylu huyuna Bu kan emiciler insanlık soyuna Girerken kazmışlar mezarımı anne Lanet olsun aile boyu tabut yapanlara Lanet olsun gözü kapalı imza atanlara Lanet olsun yan gelip yatanlara Seçilirken kazmışlar mezarımı anne

“ Ne zaman ki başkalarının durumuna üzüleceksin; işte o zaman gerçek bir insan olacaksın.'' 

Sait Faik